انصاف نیست

ﺁﯾﺎ ﻣﻮﺍﻓﻘﯽ ﻟﺒﺖ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ؟

                                       ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﺎﺯ ﻭﺍ ﺷﻮﺩ؟

ﺟﺎ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ؟ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻫﺴﺖ؟

                               ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﺁﻥ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ، ﭘﺎ ﺷﻮﺩ؟

ﺍﯾﻦ ﺭﺳﻢ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ، ﻫﺮﮐﺴﯽ

                                     ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺭﺳﯿﺪﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ، ﺟﺎ ﺷﻮﺩ؟

ﺑﺎ ﺍﺧﻢ ﺭﻭﯼ ﺯﺧﻢ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻧﻤﮏ ﻧﭙﺎﺵ

                                    ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺯﺧﻤﯽ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ

ﻣﻦ ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﯼ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﺧﻮﺩِ ﺗﻮ ﺍﻡ

                                    ﺍﯾﻦ ﺯﺧﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭﺍ ﺷﻮﺩ

ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩﺕ ﺧﯿﺎﻝ ﻧﮑﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ -

                                    ﺍﯾﻦ ﻇﻠﻢ ﻣﺤﺾ، ﺑﺎﻋﺚ ﻗﻬﺮ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﺩ؟

دوستت دارم

قهوه را بردار و یک قاشق شکر... سم بیشتر!
                                 پیش رویـــــم هــــم بزن آن را دمــــادم بیشتر
قهوه ی قاجاری ام همرنگ چشمانت شده ست
                               مــی شوم هـــرآن بـــه نوشیدن مصمــــم بیشتر
صندلی بگذار و بنشین روبرویم،وقت نیست
                                  حرف ها داریــــم ، صدها راز مبهــــم، بیشتر
راستش من مرد رویایت نبودم هیـــچ وقت
                                    هرچه شادی دیدی از این زندگی غم بیشتر
ما دو مرغ عشق، اما تا همیشه در قفس
                                       ما جدا از هم غم انگیزیم، با هــــم بیشتر
عمق فنجان هرچه کمتر می شود حس می کنم
                              عــــرض میــــز بینــــمان انگار کـــــم کـــــم بیشتر
خاطرت باشد کسی را خواستی مجنون کنی
                                   زخـــــم قدری بر دلش بگذار، مرهـــــم بیشتر
حیف باید شاعری خوشنام بودم در بهشت
                                    مادرم حـــــوا مقــصر بــــــــــود، آدم بیشتــر

سوخت نصــف حرفهایـــم در گلــو...اما تو را
                                         هرچه می سوزد گلویم دوست دارم بیشتر

شب ، او ، خاطره ، بی خوابی ، خیال ، درد ، درد ، درد ...

ﺍﻣﺸﺐ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ

ﻣﺜﻼ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ :
ﺷﺐ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ
ﻭﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺁﺑﯽ ،ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ

ﺑﺎﺩ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭﺁﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ...

ﺍﻣﺸﺐ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ

ﺍﻭﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ

ﻭ ﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﻧﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ...

ﺩﺭ ﺷﺒﻬﺎﯾﯽ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺍﻭﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ

ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺯﯾﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻻﯾﺘﻨﺎﻫﯽ

ﺍﻭﺭﺍ ﻣﯽ

ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ

ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ

ﻭ ﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺍﻭﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ

ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻭﺳﺖ

ﻧﺪﺍﺷﺖ؟

ﺍﻣﺸﺐ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ

ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ

،ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ

ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ

ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﺰﺭﮒ

ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﺷﻌﺮ ﮐﻪ ﻧﺰﻭﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﺣﻢ

ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﻠﻒ

ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻢ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ؟
ﺷﺐ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ

ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ

ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ
ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ . ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ
ﺭﻭﺣﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ
ﮔﺮﺩﺩ
ﻗﻠﺒﻢ ﺍﻭﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺒﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﭙﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ

ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ...

ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺭﻡ

- ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ -

ﺍﻣﺎ
ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ
ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ
ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻭ ﮐﺲ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ

ﭼﻮﻥ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ

ﺻﺪﺍﯾﺶ ، ﺑﺪﻥ ﺭﻭﺷﻨﺶ ، ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻧﺎﻣﺤﺪﻭﺩﺵ

ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺭﻡ

– ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ -

ﺍﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ
ﻋﺸﻖ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻃﻮﻻﻧﯽ
ﺯﯾﺮﺍ ﺷﺒﻬﺎﯾﯽ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ

ﺭﻭﺣﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻧﺠﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮﯼ

ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﻢ...